Konfiguracja

Interfejs konfiguracyjny jest dostępny dla użytkowników, którzy posiadają flagę dostępu do tego interfejsu (zobacz dokumentację definicji użytkowników) lub są super-administratorami.

Po wybraniu opcji w menu systemowym "Konfiguracja" system przeniesie użytkownika do tej wersji systemu. W nim można konfigurować funkcje systemu, automatyzację pracy aplikacji oraz przeglądać inne dane konfiguracyjne/słowniki systemowe.

Sekcja definicji wydziałów pozwala na uszeregowanie pracowników w strukturze organizacyjnej zakładu/budowy. Za pomocą tego widoku mamy możliwość uporządkowania struktury pracowników w drzewie wydziałów/zespołów.

Po wejściu do widoku wydziałów przedstawiany jest nam widok w formie drzewa.

Akcje kontekstowe pozwalają na edycję wydziału lub dodanie podrzędnego wydziału. Dodanie głównych wydziałów realizujemy poprzez przycisk główny + Dodaj.

Za pomocą przycisku Użytkownicy mamy dostęp do widoku użytkowników przypisanych do danego wydziału.

Za pomocą pól wyszukiwania oraz filtrów szczegółowych możemy ograniczyć widok do wybranego drzewa/sekcji systemu. W widoku drzewa widzimy również informację o liczbie użytkowników, którzy są przypisani do danego wydziały. Możemy również wywołać listę użytkowników przypisanych do danego wydziału (imiona i nazwiska użytkowników).

Dodanie/edycja wydziału polega na wywołaniu odpowiedniej opcji z widoku głównego lub wejście do edycji aktualnie istniejącego wydziału.

Okno wskazuje na jakim poziomie drzewa dodajemy nowy wydział (jeśli na głównym poziomie to nie pojawia się żadna informacja o elemencie nadrzędnym) oraz można wprowadzić informacje dotyczące nazwy wydziału.

Interfejs zarządzania użytkownikami. Pozwala na określenie uprawnień i danych identyfikacyjnych pracowników uczestniczących w procesie. Domyślna akcja wyświetla listę użytkowników wraz z wszystkimi parametrami podstawowymi użytkowników.

W menu kontekstowym widoku głównego dostępne są akcje pozwalające na przedstawienie dodatkowych danych dotyczących użytkownika/ów.

Dostępne akcje

Za pomocą przycisku Zaproś mamy możliwość wysłania zaproszeń email do dołączenia do systemu. System automatycznie utworzy użytkowników oraz wyśle zaproszenie do nich, aby aktywowali konta i ustawili swoje hasła.

Po wywołaniu akcji wyświetla się okno, w którym możemy wpisać listę adresów email (każdy w nowej linii), do których zostanie wysłane zaproszenie.

Następnie możemy określić sposób tworzenia loginów użytkownika. Może to być login będący tylko nazwą danego adresu email lub cały adres email. Wybieramy to za pomocą dostępnej tam opcji.

Mamy również możliwość modyfikacji/rozszerzenia zaproszenia do systemu. Do tekstu zaproszenia zostaną oczywiście dodane teksty z odnośnikami umożliwiającymi zalogowanie i resetowanie hasła.

W przypadku, gdy zaproszenie dla zewnętrznych użytkowników tworzy osoba z uprawnieniami administratora systemu, to w formularzu zaproszenia można wskazać, które uprawnienia powinien posiadać użytkownik. W przypadku, gdy zaproszenie tworzy osoba z uprawnieniami użytkownika, to w formularzu zaproszenia nie ma możliwości wskazania uprawnień dla użytkownika. Uprawnienia wybieramy z dostępnych profili dostępu.

Co więcej, jeśli użytkownik ma uprawnienia super-administratora, to aktywna jest flaga nadania takich samych uprawnień dla zapraszanych użytkowników.

Dla użytkowników, którzy posiadają uprawnienie do edycji użytkowników pojawia się, podczas zapraszania, dodatkowa zakładka pozwalająca na określenie profili dostępu dla użytkowników. Jeśli użytkownik jest super-administratorem to może też nadać taką flagę nowo zapraszanym użytkownikom.

Zaprosić użytkowników możemy również z menu systemowego, które w dolnej części posiada wbudowaną akcję Zaproś, która otworzy to samo okno co akcja z sekcji konfiguracyjnej.

Profile dostępu stanowią centralny punkt nadawania uprawnień do poszczególnych sekcji i funkcji systemu. Każdy użytkownik, który zostanie zalogowany do systemu podlega sprawdzeniu swoich uprawnień przez system profili. Jeśli użytkownik nie otrzymuje dostępu do danej grupy uprawnień to:

Po wejściu do sekcji profili dostępu wyświetlana jest lista profili oraz informacje o ilości funkcji zdefiniowanych w danym profilu.

Edycja/dostanie profilu pozwala na określenie listy funkcji, które są dozwolone w danym profilu.

Menu kontekstowe listy profili pozwala na dostęp do wybranych funkcji dotyczących wszystkich profili dostępu.

Profile dostępu dodają się do siebie tj. funkcje, które są określone w różnych profilach dostępu są sumowane. Każdy użytkownik może posiadać wiele przyznanych profili dostępu i jest uprawnienia będą SUMĄ uprawnień z poszczególnych profili dostępu. Pozwala to na zdefiniowanie profili dostępu określając zestaw czynności np. "Zdarzenia serwisowe - przegląd", "Zdarzenia serwisowe - tworzenie i edycja" a następnie przydzielenie takich profili dostępu do wybranych użytkowników. Pozwala to na łatwe określenie zestawu uprawnień dla użytkowników i ich elastyczną modyfikację.

Dodanie profilu dostępu wyświetla okno edycyjne. We wspólnych danych określamy nazwę oraz opis profilu.

W zakładce Moduły i funkcje określamy listę uprawnień z podziałem na poszczególne moduły. Aby określić wybraną funkcję, należy wybrać moduł a następnie za pomocą fiszek określić, które funkcje dopuszcza dany profil dostępu.

Funkcje są podzielone na moduły. Tylko aktywne moduły w systemie są widoczne dla definiującego profil dostępu. Listy dzielą się zwykle na operacje: podglądu danych, utworzenia nowego rekordu, edycji istniejącego rekordu oraz usunięcia rekordu. Dodatkowo pojawiają się funkcje specyficzne dla poszczególnych modułów, dla których zdecydowano o wydzieleniu uprawnień, tak aby można było lepiej kontrolować dostęp do wykonania tych funkcji.

Interfejs definicji zdarzeń, które są wynikiem zmian w danych w systemie. Mechanizm pozwala na elastyczne generowanie powiadomień email/notyfikacji w systemie z pełną kontrolą obsługi tych zdarzeń.

Mechanizm zdarzeń pozwala na konfigurowanie reakcji na występujące zdarzenia w systemie. Mechanizm zdarzeń działa na poziomie Obiektów. Operator systemu ma możliwość definicji zdarzeń na podstawowe operacje wykonywane na obiektach: Utworzenie, Modyfikacja, Usunięcie. Na podstawie tych podstawowych operacji może dodatkowo konfigurować czy system zareaguje na dane zdarzenie modyfikując skrypty sprawdzające. Pozwalają one na wprowadzenie dodatkowych warunków bazujących na danych konkretnego obiektu np. stan. Za pomocą skryptów modyfikujących użytkownik ma możliwość zmiany parametrów zdarzenia na podstawie danych pochodzących z obiektu np. wypełnienie listy adresatów email na podstawie parametrów obiektu np. przypisanej osoby do zdarzenia serwisowego.

Lista zdarzeń pozwala na przeglądanie zrealizowanych obsług zdarzeń w systemie. Jeśli zostanie zdefiniowane zdarzenie dla obiektu, to wszystkie operacje na tym obiekcie będą analizowane przez system. Na podstawie konfiguracji zdarzenia system będzie obsługiwał dane zdarzenie (np. wyśle email) lub określi, że zdarzenie jest ignorowane (np. nie spełnia warunków skryptu sprawdzającego).

W liście zdarzeń przedstawiane są wszystkie zdarzenia i reakcję systemu na nie. Filtr pozwala na selektywne wyświetlanie danych. Aby zobaczyć szczegóły przetwarzania zdarzenia należy wybrać dowolne zdarzenie. System przedstawi szczegóły zdarzenia.

Szczegóły zdarzenia przedstawiają informacje dotyczące zdarzenia, daty utworzenia, przetworzenia przez system oraz datę ważności.

Po wyborze zakładki 'Dane' wyświetlane są poszczególne reakcje systemu na zdarzenie. Po wyborze poszczególnej akcji przedstawiane są logi w dolnej części okna np. informacje o wysyłce email.

Za pomocą widoków nowego/starego obiektu możemy przeglądnąć strukturę zapisanych obiektów. Pokazywane są dane w formacie JSON.

W widoku Różnica pokazywane są różnice pomiędzy rekordami starym i nowym.

Schedulery to sekcja systemu odpowiedzialna za definiowanie działań automatycznych, które realizują czynności bez obecności użytkownika. Przykładem takich działań jest np. automatyczne generowanie raportów, przesyłanie informacji pomiędzy użytkownikami wraz z operacjami na systemie, automatyczne generowanie inspekcji na podstawie wykonanych czynności nadzoru itp.

Każdy z takich schedulerów posiada własną możliwość konfiguracji. Każdy z nich może być również uruchamiany wielokrotnie z różnymi parametrami i o dowolnym okresie powtarzania.

Aby zobaczyć listę wszystkich zdefiniowanych schedulerów w systemie i kontrolować ich działanie wybieramy sekcję konfiguracji Schedulery. W początkowym widoku pojawia się lista wszystkich zdefiniowanych schedulerów.

Lista zawiera informacje o wszystkich schedulerach, które są utworzone. Aby utworzyć nowy automat, należy wybrać przycisk (+). Edycja wybranego schedulera realizowana jest przez dedykowany przycisk edycji schedulera. Przycisk Restart powoduje ponowne wczytanie wszystkich konfiguracji przez koordynatora schedulerów.

Definicja schedulera/jego edycja polega na otwarciu okna edytora. Pozwala on na określenie najważniejszych informacji o tym automacie. Jest on podzielony na dwie sekcje. Pierwsza z nich określa podstawowe parametry automatu. Druga to konfiguracja specyficzna dla wybranego automatu.

Dostępne opcje ogólne:

Edytor - edytor konfiguracji. W nim definiujemy dodatkowe dane, parametry dla automatu. Po wybraniu odpowiedniego automatu system konfiguruje te dane. Dostępne są one w dwóch formach. Edytora tekstowego z dowolnym sposobem wpisywania wszystkich parametrów.

oraz edytorem wizualnym, w którym każda opcja posiada własny edytor danych.

Przyciski przy każdym elemencie pozwalają na wybranie odpowiedniego pola edycyjnego lub otwarcia edytora z podświetlaniem składni markup oraz podglądem wyniku w formie HTML.

Taka edycja znacznie ułatwia edytowanie pól, które mogą zawierać dużo tekstu oraz znaki nowych linii np. teksty treści email lub podobna opcja automatu. Za pomocą takiego edytora możemy wizualnie edytować parametry i od razu podglądać wynik, jaki system wygeneruje z takiego formatowania.

Interfejs przedstawiający historię zmiany danych w tabelach systemu. Pozwala na analizę wsteczną danych zapisywanych/modyfikowanych w głównych obiektach systemu. Za jego pomocą możemy zobaczyć zrzut informacji o poszczególnych obiektach.

W systemie dostępna jest przeglądarka logów systemów wewnętrznych aplikacji. Aplikacja posiada kilka systemów, które w tle generują akcje i służą do automatyzacji pracy systemu. Te elementy to:

Wszystkie w/w elementy można zdefiniować w odpowiednich sekcjach interfejsu konfiguracyjnego. Każdy z tych systemów generuje logi informujące o jego pracy oraz ewentualnych błędach/problemach przy przetwarzaniu.

Za pomocą dostępnej tutaj przeglądarki logów mamy możliwość przeglądania logów, które generują te systemy. Aby do niego przejść należy wywołać akcję Podgląd logów z sekcji Audyt w konfiguracji.

Po przejściu pojawia się lista dostępnych logów, które możemy przeglądać/monitorować.

Lista logów

Widok logów podzielony jest na dwie sekcje. Wybór strumienia logów oraz podgląd rzeczywisty danych.

W widoku poszczególnego strumienia logów mamy dostępne akcje:

Interfejs do zarządzania kluczami do dostępu do interfejsu WebService przez ogólne API programistyczne. Dokumentacja do interfejsu API dostępna jest w sekcji dokumentacji programistycznej. W tym miejscu zarządzamy kluczami API i je generujemy.

Wywołanie akcji przedstawia listę dostępnych kluczy API, informacje o części wartości kluczowych (klucz, UUID) oraz daty aktywności, generacji i ważności danego klucza.

Dla każdego klucza API dostępne są akcje kontekstowe, które pozwalają na wykonanie edycji, usunięcia oraz szybkiej aktywacji/deaktywacji klucza.

W liście dostępne są mechanizmy filtrowania, które pozwolą na wyświetlenie aktywnych lub nieaktywnych kluczy API

Lista wszystkich logowań pozwala przeglądać historię logowania wszystkich użytkowników w systemie. Lista pokazuje logowania do systemu za pomocą aplikacji Web (dowolny interfejs) oraz za pomocą aplikacji Legacy Desktop (instalowanej na komputerach). Kolumna 'źródło' określa za pomocą jakiego systemu użytkownik się logował do aplikacji.

Za pomocą filtru wyszukiwania można określić zakres dat lub określonego użytkownika dla widoku ogólnego.

Okno zawiera informacje o dacie logowania, użytkowniku, z jakiego źródła nastąpiło logowanie (aplikacja Web/Mobile, aplikacja instalowana na komputerach lub inne). Dodatkowo w kolumnie Opis pojawia się informacje jakie role posiada użytkownik:

Definicja dedykowanych urządzeń mobilnych - urządzeń pracujących z aplikacją AMAGE Fx lub AMAGE CE na dedykowanych urządzeniach. Możliwość pracy w trybie offline. Lista urządzeń pozwala na definiowanie urządzeń i ich konfigurację.

Po wejściu do menu głównego konfiguracji Mobilne → Urządzenia przedstawiana jest lista wszystkich zdefiniowanych urządzeń mobilnych. Dodanie nowego urządzenia następuje poprzez wybranie akcji (+).

Definicja nowego urządzenia mobilnego pozwala na określenie jego parametrów oraz ustawień.

Zakładka informacji techniczne przechowuje informacje z aplikacji PVD dotyczące ostatniej daty komunikacji oraz ostatniej informacji dotyczącej komunikacji z tym urządzeniem. Ułatwia to ewentualną diagnostykę.

Po dodaniu urządzenia w menu kontekstowym widoku tabelarycznego pojawiają się dodatkowe opcje:

Definicja zadań/zakresów danych dla dedykowanych urządzeń mobilnych pozwala na określenie zakresu danych, tak aby pracowały tylko na wydzielonej ich części. Interfejs pozwala na kontrolę przesyłanych danych z takich urządzeń. W przypadku urządzeń pracujących w trybie offline nie jest możliwa synchronizacja całej głównej bazy ze względu na jej rozmiar. W takim przypadku powstała logika zadań mobilnych. Pełnią one dwie role:

W widoku konfiguracji w sekcji Mobilne mamy dostęp do zadań mobilnych poprzez akcję Zadania. Po jej wybraniu przedstawiamy listę zadań mobilnych i ich statusy.

Utworzyć zadanie mobilne możemy za pomocą przycisku +, edycja dostępna jest bezpośrednio z listy zadań. Podczas tworzenia/edycji zadań mamy możliwość określenia danych podstawowych:

Dodatkowe flagi dla zadania pozwalają na dodatkową kontrolę:

W drugiej zakładce zadania mobilnego dostępne są informacje dotyczące ograniczeń danego zadania mobilnego.

Ograniczenia mogą dotyczyć listy użytkowników przesłanych na urządzenie, zasobów z tylko wybranych lokalizacji, tylko określonych zleceń pracy i powiązanych z nimi obiektów oraz inne zgodnie z listą.

Dla każdego zadania mamy dostępne menu kontekstowe z akcjami:

Lista raportów w systemie konfiguracji pozwala na określenie widoczności raportów w systemie oraz ich konfigurację wizualną (np. wygląd domyślny szablonu raportu).

Lista dostępnych raportów przedstawia wszystkie raporty aktualnie dostępne w systemie. Raporty te mogą być raportami systemowymi lub definiowanymi przez użytkownika.

Po wybraniu raportu przedstawiane jest okno informacji szczegółowej o raporcie.

Przedstawiane tam są informacje ogólne, opis do jakiego obiektu danych raport należy, jego unikalny identyfikator (wykorzystywany w odnoszeniu się do tego raportu w generatorach). W tym widoku możemy określić czy raport jest dostępny dla pojedynczego elementu czy dla grup elementów. Opcja pozwala również ukryć raport przed użytkownikami - w przypadku gdy dla danej instancji dany raport nie jest przydatny lub nie jest wykorzystywany.

Zakładka szablon pozwala na definicję własnego wyglądu raportu. Wgrywamy do tego miejsca archiwum ZIP z raportami, które zostają zastępowane podczas generacji.

Takie podejście pozwala na modyfikację wyglądu raportu zastępując domyślny wygląd raportu w systemie. Ze względu na to, iż raporty mogą składać się z pod-raportów do tego miejsca wgrywamy archiwum ZIP z wszystkimi raportami/podraportami które zastępujemy.

Ogólne dane konfiguracyjne niezbędne do poprawnego działania systemów. Określenie podstawowych parametrów i ustawień realizowane jest przez ten widok. Dostęp do niego jest poprzez menu główne 'Główne' → 'System'.

Widok ustawień podzielony jest na dwie sekcje 'Wspólne' oraz 'Liczniki'. W sekcji wspólne znajdują się główne ustawienia systemu wpływające na działanie aplikacji.

Dostępne opcje konfiguracyjne:

Za pomocą domyślnych adresów startowych mamy możliwość określenia, w jakim adresie rozpoczynamy sesję dla widoku mobilnego, desktop oraz konfiguracyjnym. Aby zmienić go na inny dowolny, wykorzystajmy końcówkę adresu i wpiszmy ją w dane pole. Np. aby rozpocząć widok konfiguracji od konfiguracji danych systemowych wpiszemy config-desktop-system gdyż adres tego obszaru to: config#!config-desktop-system

Dostęp do danych słownikowych otrzymujemy poprzez dedykowane menu główne 'Słowniki'. Po włączeniu tego widoku w formie tabeli przycisków pojawia się lista wszystkich dostępnych konfiguracji słownikowych w systemie.

W oknie definiuje konta w systemie. Konta w aplikacji stanowią połączenie pomiędzy systemem AMAGE a zewnętrznymi systemami Finansowo-Księgowymi lub rozliczeniowymi np. z zewnętrznymi dostawcami. Konto stanowi identyfikator za pomocą którego łączymy obiekty w systemie (np. zlecenia pracy, miejsca składowania w magazynie) z odpowiadającym im centrom kosztów lub grupom rozliczeniowym w zewnętrznych systemach.

Lista przedstawia pełną listę kont rozliczeniowych dostępnych i zdefiniowanych w systemie. Konta mogą być tworzone ręcznie lub tworzone automatycznie podczas importu danych z zewnętrznych źródeł (np. plików XLS).

Edytor konta rozliczeniowego pozwala na podanie jego nazwy (identyfikatora) oraz opisu dodatkowego dla konta

Typy kontraktów to definicja słownikowa, która pozwala na kategoryzację kontraktów istniejących w systemie. Użytkownik za pomocą definicji tych danych może podzielić realizowane prace zgodnie z własną nomenklaturą. Lista typów kontraktów przedstawia wszystkie aktywne definicje kontraktu.

Edytor typu kontraktu pozwala na nadanie mu nazwy oraz dodatkowego opisu tekstowego.

Liczniki to dana słownikowa, która pozwala systemowi automatycznie numerować dokumenty, zdarzenia, protokoły i wykorzystywać licznik jako źródło unikalnego (kolejnego) numeru o określonym formacie wyglądu. Lista słowników przedstawia wszystkie zdefiniowane w systemie liczniki.

Utworzenie/edycja licznika wyświetla okno edytora, który pozwala na zdefiniowanie informacji niezbędnych do poprawnego działania licznika.

Dostępne pola:

Po wybraniu przycisku Info wyświetlane jest okno z informacjami o możliwych opcjach dla wzorca. Pozwala to na wpisanie do tekstowej reprezentacji pól takich jak wartość licznika, aktualny miesiąc, aktualny rok lub dowolny tekst generując np. PZ/1234/04/2020.

Interfejs definicji zbioru kompetencji pracowników. Kompetencje mogą być weryfikowane podczas prac kontrolnych np. na budowie lub wykorzystane do określenia/wybrania osób o określonych kompetencjach do wykonania prac w zakładzie.

Za pomocą słownika kompetencji definiujemy listę dostępnych kompetencji w danej organizacji - może to być zestaw uprawnień elektrycznych, mechanicznych, do obsługi maszyn itp. Kompetencje następnie przydzielone do pracownika mogą służyć do odpowiedniego wybierania kompetentnych osób do wykonania danych czynności.

Lista typów kompetencji przedstawia listę wszystkich kompetencji.

Edytor kompetencji pozwala na wprowadzenie jest nazwy oraz tekstowego opisu.

Obszar słownika danych finansowych zawiera informacje o parametrach finansowo-księgowych oraz rozliczeniowych wykorzystywanych w mechanizmach raportowania lub generacji danych do zewnętrznych systemów. Dane te są określane dla każdego miesiąca z osobna.

Lista dostępnych danych finansowych przedstawia wszystkie zdefiniowane w systemie dane finansowe ze wskazaniem okresu, którego dotyczą.

Edytor danych finansowych pozwala na wprowadzenie opisowej danej dotyczącej danego okresu finansowego oraz określenie daty FRI.

Identyfikatory inwentaryzacji są zestawami identyfikatorów ułatwiających prace inwentaryzacyjne. System posiada własny mechanizm generowania unikalnych identyfikatorów. Te identyfikatory służą później do jednoznacznego zidentyfikowania urządzeń w zakładzie poprzez skanowanie np. kodów QR/2D z tymi kodami. Identyfikatory generowane w systemie składają się z części wspólnej (identyfikującej system i instancję) oraz części zmiennej automatycznie zwiększanej.

Inwentaryzacje z natury zwykle są realizowane w miejscu, w którym jest trudny dostęp do infrastruktury teleinformatycznej oraz miejsca do wydruku. Istotny jest też czas wykonania takiej inwentaryzacji. Aby przyśpieszyć te operacje użytkownicy w systemie mogą przygotować przed inwentaryzacją pakiet identyfikatorów, wydrukować je w formie kodów 2D i wykorzystać podczas szybkiego oznakowywania urządzeń. W kolejnym kroku następuje odczytanie identyfikatorów i sporządzenie dokumentacji zdjęciowej. Ostatnim krokiem jest uporządkowanie danych w systemie, ale realizowane już w dowolnym czasie przed ekranem komputerów.

Lista identyfikatorów inwentaryzacji przedstawia listę wszystkich wygenerowanych wcześniej pakietów.

Za pomocą menu kontekstowego mamy możliwość włączenia generacji/wydruku identyfikatorów. Możemy też oznaczyć dany pakiet jako już wydrukowany (aby nie drukować/wykorzystać go ponownie).

Aby zarezerwować pakiet identyfikatorów należy utworzyć nowy wpis. W nim podajemy nazwę danego pakietu (dla łatwiejszej późniejszej obsługi) oraz liczbę identyfikatorów, które zostaną zarezerwowane (wygenerowane).

System umożliwia również oprócz generacji standardowych kodów systemu typu P99901-0000001 również wykorzystać dowolny licznik zdefiniowany w systemie do generacji takich kodów. Może to być przydatne, gdy np. chcemy wygenerować kody dla numerów inwentarzowych danego przedsiębiorstwa. Wtedy wykorzystujemy nowy licznik z odpowiednim wzorcem, który wygeneruje taką listę danych do wydruku.

Interfejs definicji wstrzymań dzierżawy pozwala na definicję okresów w czasie, w których dla wybranych zleceń/elementów konstrukcyjnych nie jest naliczana dzierżawa. Wykorzystywane jest to do ograniczeń naliczania zgodnych z umowami z dostawcami.

Lista wstrzymań dzierżawy przedstawia listę wszystkich zdefiniowanych w systemie wstrzymań dzierżawy. Lista ta jest również dostępna w ramach poszczególnych obiektów (przedstawiająca wstrzymania tylko dla tego obiektu). Lista dostępna w module konfiguracji przedstawia wszystkie zdefiniowane wstrzymania.

Utworzenie/edycja nowego wstrzymania dzierżawy definiowana jest za pomocą edytora, w którym określamy parametry.

W zakładce Wspólne definiujemy nazwę, typ wstrzymania (różna obsługa dla zwykłego wstrzymania lub wstrzymania urządzeń drobnych) oraz okres obowiązywania danego wstrzymania.

W zakładce dzierżawa definiujemy procentowo wartość modyfikacji dzierżawy tj. określenie wartości 0% oznacza że w danym okresie nie będzie naliczana dzierżawa. Określenie wartości 50% oznacza, że naliczana będzie połowa wartości, która jest w danych dniach wymagana (z rozbiciem na poszczególne dni). W tej zakładce definiujemy również, czy wstrzymanie dotyczy wszystkich elementów konstrukcyjnych czy tylko wybranych, które można określić za pomocą listy tych elementów.

W zakładce powtarzalność definiujemy czy dane wstrzymanie jest powtarzalne i mamy możliwość określenia typu powtarzania, okresu co jaki będzie to wyliczane, daty końcowej powtarzania i dni tygodnia w jakich będzie aktywne powtarzanie.

Dla przykładu można zdefiniować powtarzanie:

Oznacza to, że system zdefiniowane wstrzymanie będzie powtarzał co dwa tygodnie aż do końca roku ale tylko wtedy, gdy po przesunięciu interwału okaże się, że dniami tymi jest sobota lub niedziela (przydatne przy powtarzaniu np. co określoną ilość dni).

Interfejs definicji własnych podkładów map. Definicja pozwala na wgranie do systemu oraz wybór mapy w przeglądarkach map.

Procedura dodawania map wymaga określenia nazwy mapy oraz podstawowych informacji o mapie (minimalne zbliżenie/maksymalne i domyślne). Podczas tworzenia mapy przydzielany jest jej unikalny identyfikator, który będzie wykorzystany do wgrania podkładów mapy w postaci kafelków na serwer.

System umożliwia również dodanie domyślnej mapy poprzez wybranie przycisku Domyślna co automatycznie doda mapę bazującą na podkładach Open Street Map (OSM). System w takim przypadku będzie tworzył lokalną kopię kafelków OSM w celu serwowania ich dla użytkowników jednocześnie przyśpieszając transfer oraz minimalizując komunikację z publicznymi serwerami OSM.

W przypadku definicji własnych map istotne jest określenie maksymalnego/minimalnego poziomu mapy, domyślnego zbliżenia.

Jeśli zaznaczymy mapę jako mapę nałożoną na mapy geograficzne, to pojawi się ona nad wybraną główną warstwą. Za pomocą suwaka "Nieprzeźroczystość" możemy określi jak bardzo przeźroczysta jest warstwa. 0% - w pełni przeźroczysta, 100% - całkowicie maskująca.

System posiada możliwość definiowania dowolnych parametrów dla typów/zasobów w systemie. Zwykle pomiędzy urządzeniami/typami część parametrów jest powtarzalna np. parametry elektryczne, parametry środowiskowe itp. Aby ułatwić nadawania takich parametrów w powtarzalny sposób, system wprowadza coś takiego jak szablony parametrów.

Szablony parametrów to definiowalne przez użytkownika grupy parametrów, które można wykorzystywać przy tworzeniu/definiowanych nowych typów zasobów tak aby ułatwić i przyśpieszyć te operacje.

Lista szablonów parametrów przedstawia wszystkie szablony dostępne w systemie.

Dodanie/edycja nowego szablonu realizowana jest albo przez przycisk (+) lub przez wybranie szablonu do edycji.

W edytorze szablonu definiujemy jego nazwę oraz określamy listę parametrów, które składają się na dany szablon parametru. Za pomocą dedykowanego przycisku Kopiuj możemy szybko kopiować parametry i je później w uproszczeniu edytować.

Definicja pojedynczego parametru pozwala na określenie jego wartości i dodatkowych informacji.

Dostępne pola:

Interfejs definicji stanów zdarzeń serwisowych i określenia możliwych przepływów/zmian pomiędzy stanami danego zdarzenia.

Aby utworzyć lub edytować zdarzenie wybieramy przycisk (+) w górnej części okna lub wybieramy stan, który chcemy edytować a następnie wybieramy przycisk 'Edycja'.

Tylko jeden stan zdarzeń serwisowych musi posiadać flagę "Domyślny stan". To będzie stan, który zostanie ustawiony jako pierwszy w momencie utworzenia zdarzenia serwisowego.

Stany publiczne określają mapowania listy stanów zdarzenia serwisowego na stany widoczne w Portalu Klienta.

Lista dozwolonych przejść pozwala określić możliwy przepływ pomiędzy stanami. Jeśli zostanie wypełniony, to użytkownik systemu będzie z danego stanu mógł przejść tylko do wybranych stanów z listy

Flagi wymaganych potwierdzeń wykorzystywane są podczas realizacji prac serwisowych i wprowadzania danych za pomocą urządzeń mobilnych. Wymóg wprowadzenia podpisów odpowiednich osób będzie skutkował pokazaniem dialogów z koniecznością podpisu (lub wykorzystania podpisów zapisanych w systemie - patrz definicja użytkowników).

Lista wymaganych usług pozwala na określenie jakie usługi muszą być wprowadzone do danego zdarzenia serwisowego aby system pozwolił przejść do tego stanu. Pozwala to na ustalenie, które usługi (np. liczba przepracowanych godzin, kwota wyjazdu itp.) mają być wprowadzone do zdarzenia serwisowego przed przejściem do kolejnego kroku (stanu zdarzenia serwisowego).

Definicja typów zdarzeń serwisowych. Określanie typu zdarzeń w celu łatwiejszej kategoryzacji zdarzenia.

Flagi istotne przy definicji typu zdarzenia:

Usługi stanowią składową kosztową zdarzeń serwisowych, protokołów serwisowych lub wykonywanych prac kontrolnych. Za jej pomocą można do w/w obiektów zapisać informacje dodatkowe pozwalające oszacować koszty realizacji danego zlecenia. Za pomocą usług można zdefiniować koszty, które nie są kosztami elementów z magazynu (obsługiwanych przez rozchody magazynowe) ale również stanowiące część obciążenia danego zgłoszenia/protokołu/kontroli. W słownikach definiujemy takie rzeczy jak:

Lista dostępnych typów usług pozwala na wyświetlenie wszystkich zdefiniowanych w systemie usług oraz ich edycję/tworzenie nowych.

Utworzenie nowego typu usługi pozwala na wprowadzenie wszystkich podstawowych danych dotyczących tej usługi

Możliwe do wprowadzenia dane:

Magazyny stanowią centralny punkt rozliczeniowy gospodarki magazynowej. Każdy magazyn może się dzielić na wiele miejsc składowania (miejsc, w których składowane są elementy w magazynie). Definicja magazynów realizowana jest ręcznie za pomocą poniższego interfejsu lub automatycznie podczas importu struktur projektu/kontraktu lub integracji z zewnętrznymi systemami ERP.

Po wejściu do konfiguracji magazynów użytkownik otrzymuje listę wszystkich zdefiniowanych magazynów oraz ich podstawowych właściwości.

Dodanie/edycja magazynu jest możliwa poprzez wybranie przycisku (+) lub poprzez wybranie określonego magazynu.

Dostępne parametry dla magazynu:

Miejsce składowania definiowane jest jako informacja opisowa miejsca. Do miejsca składowania można również przypisać konto rozliczeniowe oraz lokalizację, która pozwala wyświetlić miejsce składowania na mapie i przesyłać te informacje do użytkowników i dostawców (gdzie mają dostarczyć materiały).

Szczegóły miejsca składowania to:

Parametry — pozwalają na określenie, jakie parametry należy wyświetlać bezpośrednio w widoku danego magazynu w formie dodatkowych kolumn z danymi.

W systemie istnieje możliwość określenia jednostek miar oraz ich reprezentacji w systemie. Aby przejść do definicji jednostek, należy w konfiguracji słownikowej wybrać opcję Jednostka miar.

Po wybraniu tej opcji pojawia się okno z predefiniowanymi jednostkami w systemie. System podczas pierwszego uruchomienia definiuje jednostki w systemie oraz określa ich parametry. Mamy możliwość zmiany tych parametrów oraz/lub definicję nowych jednostek miar.

Jednostka miar cechuje się następującymi parametrami: